Lollipop

       
       
       Escóitanse alaridos de cristal como verdades menstruais
       Síndromes que medran, e fan húmidos os ríos, e secan coa lingua tódolos desertos
       Porque este folio era un burato negro como o trozo de tela no que non sangrarei
Quero enchelo de lóstregos sen fluxo que fan eléctricos os seus xeonllos...
Dime por que introduciches un anaco de carne de plástico picante na miña boca
Dime por que ese ollar é un tubo recheo de látex
Dime por que pronuncias /ˈsɒsɪdʒ/
Dime por que levas unha piruleta nos beizos e a chamas lollipop

                                Es a campioa das espirais sinistras que forman os bicos
                                E eu a dama que saborea os doces luxuriosos que mercan os ricos

                                Dime por que detiveches o tren nesta vía abandona...

Espera... boneca... non... aí non..., que son sensible aos xemidos con significado
Sábado pola tarde e conservamos as entradas para escoitar unha estrela apagada
En cambio Lady Gaga está acesa; dime que fas coa súa voz nesas ás de fada caprichosa

Será que o chamamos fatum, fado, fada caprichosa...
Non tes varita e fas maxia coa túa mirada derretida
E esta salchicha picante desfacéndose na miña boca
                                                                          /ˈsɒsɪdʒ/
                                                                          A chamaban Aurora solitaria
                                   Tell me why your lollipop is drawing a sunset in this heartless night
                                                                                                                                        [...]

Boneca, xa non poco seguir falando en verso
Non mentres un big bang quere crear outra galaxia de alaridos para dar pracer
                                                                                         á miña Tormenta...

Unha explosión vulcánica que forma (de novo)
                                          outro poema con Esencia de Tarántula.