Páxina en branco

                                   A dozura daquel orballo...
                                                      non a lembras?
                                   As tempestades dun pasado
                                                      que xa esquecimos nós,
                                   mais férrea sempre nos nosos corazóns

Eu vivía pechada no teu, no medio dese calor onírico que me facía soñar esperta co vento que     afundiu as túas apertas. Aínda quedan ronseis de prata que desfollo cada vez que río, e as miñas gargalladas móllanme nun orballo caído dunha xerra de auga fría
       E subiches naquel barco sen sequera susurrar o meu nome. Ti fuxiches, naufraguei eu. Os teus "quérotes" prevalecen na miña memoria como boletos de lotaría desafortunados. Ti eras o meu     océano, recordas? Mais tamén o mar sen faro ao que xamáis retornarei

                                     E saio co chapeu cheo de intencións
                                        Retirarei as espiñas das rosas
                                        e as túas rosas do meu perfume cun elegante ademán

                                     Serei un poema rematado mais infinito,
                                        ollando páxinas dun libro de aventuras

                                     Marcharei cun puñal ben cravado nas costas
                                        para arrancalo dun latido libre de xenreira

                                     Amarei se iso  cómpre, e seguirei a desangrar nestas páxinas vacías
                                        as miñas andanzas polos camiños asilvestrados da vida.