miércoles, 27 de septiembre de 2017

Bandida

‹‹Era un jeroglífico tan extraño para mí que no me podía imaginar que ocultase tu nombre. Yo… ¿quién iba a ser yo, sino una bandera que nunca tuvo patria? No me conformo ni con mis siete vidas ni con una simple inmortalidad… No, eso no sería suficiente para olvidar tu risa hiriéndome salvajemente. Por suerte estos versos quedarán sepultados cuando me vaya, y jamás, repito, jamás llegarán a caer en tus manos››.

(Caída sin retorno
Sin fondo, sin pozo
Carente de cuerdas para huir de esta estrellada oscuridad
que ya empezó a alumbrar mi renacer…)

Mi pecho ardió cuando te vio acercarte
Pero no respondió lo suficiente
a tus caprichos de Luna llena
Tus ojos son algo que está por encima de mí,
me han superado y destruido
Y ahora intento olvidarte, bandida,
aunque tu gélido nombre me queme el alma

 

Encontraré un camino prohibido,
una prueba de que ya no te deseo
aunque la mentira en cenizas me convierta

Dicen que los ojos verdes son traicioneros por naturaleza
                                                         Caigo
                                                         Caigo
                                                         Caigo
Caigo para no volver a tus brazos, bandida.


(¿Quién iba a ser yo, sino una bandera que nunca tuvo patria?).

martes, 26 de septiembre de 2017

Ruinas

Hay un espejo esta noche
que refleja de todo
       salvo mis rarezas

¿Y quién soy yo, que
      obligada a sobrevolar mi vida
      ha caído sobre las ruinas de algún roto corazón?



Querían que fuese el último de los peones
de su ajedrez
Pero yo soy negra, y a veces también blanca
Mírenme bien,
porque mi dignidad no ha sido comprada
por un puñado de monedas insípidas

¿Y qué es lo que quiero?

Hay demasiada soberbia
   en tan pequeños cuerpos
                                 [...]


¿Y quién soy yo?

Todo se ha teñido de silencio

La mierda tiene un color más amable.

jueves, 21 de septiembre de 2017

(When Summer Ends...)

    Cruzar mundos a pie


                            C


                            a


                            e


                            r


En una fusión entre la duda y la euforia


Ser un poema que parezca


la primera letra de mi nombre


                  V


                  e


                  r


                  l


                 a


Y sentir las llamas que se esconden

En las tinieblas de sus caricias


Vestida de abrazos robados...

Desnuda en ecos no tan lejanos.

martes, 19 de septiembre de 2017

Licor



Podo tenderte a man para que non volvas caer en min
Para que só te lances polo teu propio baleiro celestial
Mais xa non quero buscar os teus bicos
nin o teu perfume de boneca valente,
derreterme ao teu carón...
nin tentar naufragar no teu sorriso afogado

Non desexo que todo remate por ti
Soamente quero observarte sen pestanexar,
roubar un pouco dese verdor da túa mirada
para voltar esmeralda algún anaco dos meus versos
(tan inocentes eles, saíron a súa nai)

Prométemo...
Prométeme que esta vez deixarás que me vaia

Preciso dalgún mar que non teña compaixón de min
para poder deixar nel tódalas veces que tanto te quixen
           Porque tanto te quixen
que sei que sen ti debo aprender a vivir
cun baleiro celestial no meu corazón
                                                 [...]


Podo tenderte a man para que non volvas quererme
...
Só unha vez máis,
que comeza a facerme efecto o licor que levas dentro

             Néctar para as deusas, a miña morte.

lunes, 11 de septiembre de 2017

Eres

Vuela aunque el tiempo se pare
Que tienes menos límites que un infinito
La luna me está rogando que me calle
Pero no necesito hablar para decir todo

Sé que ahí fuera hay estrellas que cantan para ti
Sin que las detenga la ira del amanecer
Porque aunque agosto ya esté muerto

Eres otoño, y sabes

     al dulzor amargo de una eternidad.


No te rindas, que eres la tormenta que cabalga las olas tristes
Eres bruja y pareces guerrera
La sombra que jamás pisaron
Y que eclipsó la claridad que nos cegaba

Porque sobra en este mundo el oro
Tu esencia lo vale todo, y no vale nada
Tu sonrisa todo lo sabe
Y es por eso por lo que ya se asoma al balcón de tu rostro

Galopa sin piedad sobre los ríos de niebla de otros corazones
Que la alegría sea su única condena



Y que se calle ya aquel demonio que vendió su alma

por
   
       una vida

              menguante.

sábado, 9 de septiembre de 2017

F.E.M.M.E.

Denme una sola razón para olvidarme de escalar la montaña más alta del firmamento al que estoy destinada. Díganme que me ven sucia, que quieren dejarme sola; intenten herirme con un solo chasquido de dedos.
     Díganme que mis palabras mienten y que mi voz se ha quebrado contando verdades. Intenten golpearme y derribar todas mis esperanzas... Todo por no haber nacido como ustedes... Chist. Ahora hablo yo.
    No me quiten los ojos de encima mientras afilan su puñal más peligroso, contando dos microsegundos para hacerle lamer mi sangre indefensa. Sepan que mi sonrisa tiene cura. Vuélenme la cabeza. Corten mis alas.
       Yo era tan pura que han logrado contaminarme enseguida, tatuando en mi cuello palabras para hundirme. Porque soy un libro al que algún sabio ha titulado Mujer, y no quieren verme galopar sobre mi vida, yendo siempre en conjunto con mis principios. Creen que pueden ustedes narrar su opinión acerca de mi escote -o de su ausencia- en cada una de mis páginas en blanco.
     ¿Tanto daño les hice?
     ¿Tanto dolor? ¿Solamente por haber nacido?
     No me subestimen tanto: estoy por encima de todo eso.
     Vivo en el viento y ya he visto cómo han querido arrastrarme hacia una brisa falsa.
     Pero el problema son ustedes.
     Dejen mi libro donde estaba y respeten que solo yo escribo en él.
     Aprendan a volar, y déjenme volar.
     Asuman que soy la noche, y el amanecer de mis días.
     Intenten herirme con un solo chasquido de dedos.
     Pero me han destinado a la montaña más alta del firmamento.

     

lunes, 4 de septiembre de 2017

Felizmente incomprendida

Hoy puede ser una tarde sin sentido
con un ocaso inútil
Puede que no se trate de quién soy
o de haber logrado un nombre propio
como el de muchas niñas que también se llamaron Irene

Pienso en lo alto que he volado
aunque no llegué a tocar sus manos
No puedo seguir jugando a estar enamorada...
Ella es el aire que a veces respiro
Y puede que su corazón me suplicase,
    mas no debería hacerle caso

Felizmente incomprendida
Yo soy así



Sonrío aunque mis ojos vean demasiada guerra
Porque muchos puños se alzan y pocos hieren orgullos

Elijo quererla, y elijo ser Arte
pese a que intenten convertirme en polvo...
(Lo siento, no me apetece recordar cómo se vuela

porque puede ser una tarde sin sentido
con un ocaso inútil).



¡Contáctame!
E-mail: iunstoppable59@gmail.com
Twitter e Instagram: @icbnakamoto

viernes, 1 de septiembre de 2017

Mis andanzas

Andanza I: Domingo, 27 de agosto de 2017




Caminaba entre las voces de las tormentas que, furiosas, han destruido mi miedo. El verano cojeaba elevando su pierna buena, y gélido y lleno de viejas aventuras.
     La melodía de la naturaleza sabía lo que cantar. Desde luego. Decía algo sobre extinguir princesas y rescatar dragones. Caían sobre mi hogar retales del Fuego Eterno. Yo era poderosa y había construido una tempestad con la ira de aquellos truenos para ser aún más fuerte. Soy invencible. Y la risa estridente de la lluvia me lo recuerda.
     Dicen que soy pura, pero estoy hecha de un setenta por ciento de secretos. Puedo ser el enigma a resolver para descubrir el origen del CAOS. O puede que el CAOS sea en sí el origen de todo.
     Del Todo.
     Del que nada conocemos.
     Y yo, en mi frágil omnipotencia me percato de que debo salir a buscar el otoño. Antes de que agosto sucumba ante la tormenta.

     Continuará.


¡Contáctame!
E-mail: iunstoppable59@gmail.com
Twitter e Instagram: @icbnakamoto
     

No os perdáis...

F.E.M.M.E.

Denme una sola razón para olvidarme de escalar la montaña más alta del firmamento al que estoy destinada. Díganme que me ven sucia, que qui...

Los más leídos: