lunes, 18 de diciembre de 2017

¿Qué me pasa esta noche?

¿Qué me pasa esta noche, que estoy como fuera?
Fuera de lo esperado, ardiendo como si fuese el cosquilleo que recorre tu cuerpo
cuando acaricias mi cuerpo quemado

por la Libertad



El canto de cada beso que cae en tu espalda
La miel de los labios de abril
Porque julio y agosto
     son dos rebeldes
       insoportables
    como lo soy yo

Ay, Diosa mía, siempre me gustará demasiado de qué manera me prometes el Caos
         Cuánto me conoces,
y qué linda esa malicia que da brillo a tu boca
Tus verdes ojos relucen con la ternura de la niña traviesa
que siempre serás para mí
                                     [...]


¿Qué me pasa esta noche,
       que estoy
    tan dentro de ti?

Tan fuera de lo esperado.

miércoles, 13 de diciembre de 2017

«Androide 23», primera parte




Los asteroides de mi mente
     están patinando en otra dirección
     para completar un octógono perfecto
     Querían estrellarse contra la Luna
     Convertir sus cráteres en polvo
     Hay robots que me acarician el pelo
     y bailar conmigo cuando la noche
     se traga la noche
y tiñe el cielo de nuevas esperanzas

Me levanto cuando el alba grita mi primer nombre
y espío a ambas líderes del otro bando
     Una de ellas me recuerda a la furia
               de las lluvias de estrellas
     que habían sido ignoradas por quienes antes mandaban
     La otra se llama Anna Garrido
     Escribiría su nombre con mi sangre magmática
     en los anillos de algún planeta perdido
Me decían que yo no guardaría sentimientos

en mi cuerpo de máquina de guerra

Pero si me llegase a clavar su mirada esmeralda
cualquier batalla por plata
     dejaría de tener sentido
     Mi alunizaje sería
     hacer caer mi pícara sonrisa contra su pecho
     y empaparme de su Ser omnisciente...
     Ser testigo de cómo dejamos de parecer un conflicto

                               para volver a mostrarnos ante otras realidades

                                                                             asimétricamente.
     

viernes, 8 de diciembre de 2017

Libre(s)

Aminata salió de su piso un rato para tomar el aire. Había vuelto a discutir con sus padres por lo de siempre: no querer casarse, no pensar en novios, vestir de manera distinta a lo que ellos quisieran... La chica era atrevida, quería solamente vivir feliz y dejar que las estrellas que decoraban aquella noche reluciesen para que ella pudiese disfrutarlas más que nadie... Porque la sociedad estaba muy, muy ciega, y poca gente podía apreciarlas así.



Su escote no hacía daño a nadie, y ella lo sabía. Tampoco lo hacía que usase maquillaje, o que no lo usase. Ella era libre y solo suya; nadie podría cambiar eso.
     Caminó un buen rato admirando su pelo meciéndose y dejándose llevar por la brisa. Entonces se sintió transportada a otro lugar que parecía un puerto diminuto en donde había anclado un único barco que la esperaba para llevarla a una nueva vida.
     ¿Por qué no lo hacía? ¿Por qué no cogía todos sus ahorros y se marchaba? Aminata había estado dando clases particulares durante más de dos años sin que sus padres se enterasen, por lo que tenía muchísimo dinero del que ellos no sabían nada.
     La muchacha bailó consigo misma siguiendo el sonido del mar, dando vueltas alrededor de las farolas, recogiendo las piedras más bonitas que, pese a la oscuridad, podía ver. Porque ella podía mirar el mundo sin los estúpidos filtros de la sociedad. Nada era imposible: ella cogería un tren o un avión desde su ciudad, siguiendo su barco imaginario, trabajaría mucho y terminaría sus estudios algunos años más tarde, lejos de allí. Cumpliría más sueños por el camino, como el de educar a la gente para que se respetase incondicionalmente a las mujeres...

Hoy, 8 de diciembre de 2017, Aminata es la cantante favorita de muchas chicas que necesitan que alguien les diga que son muy valiosas, muchísimo más que un simple aspecto físico... Bueno, tal vez yo me lo haya inventado todo, pero ¿cuántas serán las que hayan sido repudiadas por su familia por querer vivir sin cadenas ni convencionalismos y se hayan tenido que ir de sus casas, incluso de sus países? Aminata no ha olvidado nunca de dónde viene, y sigue guardando las piedras que recogió aquella vez para recordar que todavía queda muchísimo por hacer. Jamás dejará de ser esa joven que bailó en un puerto (no sola, sino consigo misma), prometiéndose ir a por sus metas.
     Ah, y ni está casada ni tiene hijos, y sale con quien quiere y cuando quiere.

     Pasemos mucho de la sociedad.

miércoles, 6 de diciembre de 2017

(No)rmativas

El océano está ardiendo
Mis huellas están ardiendo
Las nubes están ardiendo
Los sueños están ardiendo



¿Por qué me gritan mis sentidos
cuando camino por mis pensamientos?
Algo ahí fuera está a punto de perderse...

El cielo emana Rayos X que atraviesan mi espalda
y muestra a los transeúntes
                  mi figura poco normativa
                  en una especie de gran pantalla
                                                          [...]


                  Creo que hemos ganado, amigas
                  Todas calcinamos las heridas

                  escritas en algún libro perverso.

viernes, 1 de diciembre de 2017

QUEEN Sxx-Pride II




I was the daughter of an ignored Goddess
who created a Universe from a cup of tea

and painted Queen Nature's eyes with Hope and Danger

'Cause her sassiness is the life I've always looked for

If my tears could go and die in anywhere,
it might be the End of the World
         to which we are condemned
On winter nights I feel the pleasure of releasing my body
and feeling Queen Nature's nudity, the Pride of her K.I.S.S.
She touches my wild tears before they die
                           in the deepest Nothing
(Yes, maybe I can learn to cry in my other pasts...)

She has finished me, and kidnapped me, and saved me

from the damn power

of being the daughter of the Goddess
who created my Universe from a cup of tea

'Cause her sexiness is the Death I've always looked for

after flowing through the corridors from
                                                           a
                                                         strange
                                                      living room
where Don Quixote's still reading
and the purest monk's

learning the best way           to escape from Heaven...

To BE Molten with her QUEEN.



(Written while listening to "Don't Wanna Cry" by SEVENTEEN).

miércoles, 29 de noviembre de 2017

Camiño... sen camiñante




Eu.
Dous outeiros no meu territorio redondeado.
Unllas pintadas con sangue, ardentes...
Xamais as poderán apagar.
Beizos de marca.
Lingua de tenda de segunda man.
Tenra voz de tempestade.
Serpe diamántica
Que se rebela contra o meu corpo,
Que se ergue...
Atravesando o meu vestido,
O traxe novo do emperador.
Gravata onde se atan tódalas contradicións...

Vou buscar ese labirinto diante do espello,
Percorrendo as rúas ás cales eu bauticei
Cos nomes dos meus maiores erros.
Que sexan os apelidos dun futuro incerto
Onde só a Liberdade debería gobernar.

Onde

      A miña Esencia

            Váiase autodestruír

                     Nun microsegundo.

lunes, 27 de noviembre de 2017

«Elle», la victoria de la deConstrucción




Rompiéndome me he encontrado

En la cara oculta del sol vi
que siempre fui todos esos cristales de vida

Quisieron señalarme como hereje
contra dos dioses siameses que jamás pudieron amarse
Ella parece un intento de muñeca
   de drama hollywoodiense
Él, un cowboy desterrado
a un lago gris
donde los patitos se quedarán patitos
         Y tampoco entregarían un cisne
         a alguien como yo,
que a veces reflejo un arcoíris de diez colores
(los tres que sobran querían ser normales),
a veces llamado Alan por mis deseos más inconscientes

En alguna ocasión me han colocado
un (pro)nombre de chica francesa
que, feliz, ha abandonado la pubertad
y combina con las dos -es de mi nombre...

Necesité veinte años para hallar
algo con lo que abrir mi fachada
para que fluyesen mis esencias
Les compañeres (así suena Elle)
que también brillan con luz de joyería
                          me veían como era,
aunque mi meta algún día haya sido hacer teatro:
el drama hollywoodiense más taquillero para aquellos
que no quisieron ver la belleza de dejar de ser normales
                                                                             [...]


Elle ya tampoco finge ser una niña bonita de cuentos de hadas
                               podéis tratar de anularle
                                        o admirar
                                           cómo
                                         cada vez
                                               Es
                                               más
                                          Suya (¿o Suye?)
Podéis tirar piedras contra mí
          porque ya nada me importa,
          la ira no me hiere: me redescubre
          Sin vuestras voces de  miedo
          el amor que siento por mí seguiría siendo invisible

Francia es una vecina algo lejana
Pronunciemos con la fuerza de un Apocalipsis
el pronombre de les amigues
que desean ser llamades elle
(que suene como la risa de siete volcanes)

o quedémonos sin disfrutar de esta eufórica rebelión

Las demás seremos igualmente libres

después de haber tenido el valor
de  r o m p e r n o s  en varios cristales de vida
y deconstruirnos hasta completar lo que Somos.


(To Believe, to Become..., To B.E.).

miércoles, 22 de noviembre de 2017

Cliché Love War IX




Podríamos declarar la guerra más bonita del mundo
Atacarnos con besos desesperados
que caigan como bombas sobre el muro que nos separa
                      Tus dedos patinando sobre mis caderas
                       Dibujando en ellas la pasión con la que vas armada

Tengo tu nombre
             tatuado sobre mi piel
                               en carmín
                 Me está jugando buenas pasadas

                 Sabes que me haces 

                         sentir

                 Como una luna rebelde

en medio de tantas estrellas que temen alzar sus voces
Y  conoces la manera
de hacerme arder bajo tu cuerpo
                y quemar tus entrañas

                Prefiero ganar la paz de tus caricias
                que salir victoriosa
                de cualquier batalla de abrazos robados

                MAKIN' war

                Halagar tu cabellocomoeloro
                sería resucitar heridas de otras luchas

                que ganaron nuestras antepasadas...

                Y ya lo he hecho.




(Inspirado en "Beautiful", canción de Monsta X).
        

lunes, 20 de noviembre de 2017

Broken... Free... Frankenstein

Decían que soy un problema
Que no piensan acercarse
       a mis caderas de fuego
¿Por qué huyen de mi picardía?
Soy un laberinto de pasiones
en el que no desean volver a perderse

Decían que jamás sería sexy
Que mi lengua es muy larga
y mi vientre
una vergüenza para las rejas
tras las que me querían ver...

La quise besar a ella y me condenaron
Yo también me condené
        a sonreír a la eternidad
        y a dar la chispa de la vida
                   a mis horas muertas
Voy a crear un monstruo que destruya
el mundo que quisieron imponernos
Que haga de la naturaleza su tan deseada soledad
            junto al hombre al que ama

¿Por qué detestan nuestra rebeldía?



Somos una espiral de libertad
en la que temen que nos encontremos.

sábado, 18 de noviembre de 2017

Versos no potables

Chapapote en las venas
Rejas entre almas sin fronteras
Paracaídas
       De Rayos X
       De cielo abierto
    solamente para algunos privilegiados
Un país añorado por muchos
Destruido por unos pocos
     Las gentes de razón confinadas
     a una espiral
     gobernada
        por dominantes crueldades
Verdades paralíticas
Magister dixit
       El secreto de hablarles
       es nunca decirles nada
       Escritura mecánica
       Pensamiento con piloto automático
Rumbo a un destino sin sentido
Donde no se aprecia la locura
        Versos no potables
       que rompan un sistema
       establecido para dar de beber a hambrientos
       que tratan de machacar a las masas…

                   Caída libre.

miércoles, 15 de noviembre de 2017

Caducidad




Amanecer
      de
   vidrio
Sueños que pasan sin ver
            una mejor versión
Querer estar despierta
Querer ser Eterna
BECOMING: another kind of Death
Ser mi propio sistema
Embriaguez de leyes rotas
El símbolo del dólar
        no tiene valor
        dibujado en la ecuación más larga
        de cualquier verso de biblioteca barata
Que el vuelo de una mariposa despistada
importe más que abrir un cofre
     con objetos sin nombre
     ni fecha de nacimiento
(La de caducidad es ya la estrella de la película)
¿Quién obedece y quién brilla?
¿Quién ha faltado a sus principios?
Nuestras voces han cortado sus cuerdas
              atadas con mentiras
Ojalá más lágrimas inocentes
y menos risas vacías
                     Longevidad de tantas promesas hechas...
                     Todas acabaron encerradas

                                                  en un armario.



#SaturdayIsArt


(Canción que me ha inspirado para este poema: "Papillon" de Jackson Wang
Link: https://youtu.be/BBVLj_PSsZ8)

sábado, 11 de noviembre de 2017

Alma




La vida es lo más sensato...
Nosotras caemos en otro pozo brillante
Rompamos las leyes hechas para mantenernos prisioneras

                                               de nosotras mismas

Diferentes lenguas para saborear los labios del absurdo firmamento:
                 Une
                 Dois                                                                                                   
                 Trois                                                                                                   
                 Four                                                                                                     
                 Go                                                                                                       
                  ...
No sé si podría contarlas

Mi mundo viaja alrededor de sí mismo
Semáforo en Á M B A R
                    Demasiada cautela
                (Abre tus alas, nos vamos)
                Por favor, decidme si tenéis que iros
                Porque si la emigración vale la pena
                         llegaremos lejos
Rebaño de ovejas: sin apartheid
Seamos otras
Sigamos las marcas de los besos plateados

                              de las estrellas

No tenemos que ser nada más
Regalo: presente sin pegas
Con las huellas borradas de los tacones de nuestras compañeras
Sin sentido pero con alma
Alma era mi nombre en clave
Buscaré algún cuerpo tallado
             en las montañas del cielo finito

             que tenemos que completar.

martes, 7 de noviembre de 2017

L.A.V.A.




Los restos mortales del pasado no pueden hacernos cenizas
                                                                    [a nosotras
Porque somos el zumo que hemos querido exprimir
      para bebernos la vida

¿Qué hacer si el alfabeto más oscuro
tiene más palabras que letras?
Nos han querido hundir con textos vacíos
para escribir sentencias de piedra
Las jotas no nos raspan la garganta hasta romperla
Las haches suenan como explosiones de revolución
                                       [en medio del mal

No son nadie para partirnos
Partiremos a un nuevo Mañana
Somos más poderosas que la luna nueva
     que ha intentado que dejásemos de ser licántropas
    (Siamo troppo forti per assumere questo comando)
Yo me he rebelado contra el fuego que querían que fuese
La lava es algo más inteligente
Y se me hace la boca agua cuando ni un océano furioso

ha conseguido apagar lo que tengo que decir
                                                                 [...]


A bell is ringing in my inside
'Cause the school has just fallen over the prison
                                                 they believed us
                                                           to be
                                                            And
                                                             We
                                                            Will
                                                             Fall
                                                             Over
                                          More Broken Convictions
                                          And Simply Be
(Living. in. A. Vibe. that makes us feel. Alive)
                   BREAKING: the Wall
                                             [...]


La L.A.V.A. es algo más inteligente
¿En qué nos hemos convertido?
En un método científico que no admite ni refuta
                                           ningún muro externo

Solo fluye, y es un río que no desemboca jamás
Solo fluye...
Se ha convertido en Algo vivo que construye

                                    su propia Revolución.
                         

sábado, 4 de noviembre de 2017

My Own Label

He estado atrapada tanto tiempo en otros...
Yo así lo quise
Fui una diosa omnipotente sin ningún poder
Pero ahora me siento bendecida por lo más oscuro de la libertad
Porque yo ilumino lo negro y pongo otros tonos a los grises
      de las cadenas
      que tanto tiempo intentaron dañarme

Todo lo puedo en mí porque me fortalezco



Si siempre pudiésemos escoger nuestros nombres,
el mar tendría más colores
por las cenizas que dejan la estela
     de nuestras mayores vivencias

Pulseras de arcoíris,
pendientes de almas vagabundas
Yo lo he robado todo
y me lo gané haciendo versos hambrientos

Now
I
Am
...
And ain't my own label?

miércoles, 1 de noviembre de 2017

Cuenta adelante

Puede que encuentre mi nombre muerto en la niebla
                       de algún lejano firmamento

No revivirá mientras no olvide el veneno de mi sonrisa
y este pelo vestido de noche
que tapa como una cortina mi rostro
cuando mis labios rozan los labios de los miedos rotos

Volveré a empezar con otra actitud
la vida de alma errante que siempre quise
Y mientras mi piel ilumine los infiernos
seré una vagabunda entre las llamas de mis manos,
esas que me encienden más y me hacen volar más alto
(Porque nunca he temido al Fuego Eterno)

Une
Deux
Trois
Se inicia una cuenta adelante
que mide los versos que faltan
para que vaya a más mi complejo de poeta

y grabar mi risa en algún lejano firmamento.

jueves, 26 de octubre de 2017

Im. Persoalmente



Rescate do Vento
       que anhela o eterno
       Palabra que no Tempo se metamorfoseará

Caricias de pedra              que queren ser seda
Saber que estas nenas xa non medrarán
                                   Tacto da Atmosfera
                   Tacto dos seus beizos de Diva

Escóitase cantar ao río óperas           a man armada
Unha pomba derribada perdeu               a súa rama
                                                              de guerra

E se manda a Noite sobre todas as tempestades
Será ela quen coloque un anel no dedo do Sublime
                     (Marilyn Monroe, baixa e despósame)

Se ben estes cantos ancestrais apuntaban a ese sol negro que agora
                                            todo o aluma

Desaparece todo signo de puntuación nuns versos
                                      que falaban dos silencios

Eles non saben se alguén os escoita ao lonxe,
mais non se renden na súa tarefa
                de chegar a ser Alguén

Repiten estas frases para obrar o milagre
O verso anterior tampouco era real.

miércoles, 18 de octubre de 2017

El poema incinerado

(A few days of Freedom cannot release us...)

Arde mi tierra y arde el dolor de esta condena
Se han calcinado mis palabras
Desaparecerán
Caerán como cenizas cuando reine el silencio

¿Por qué está llorando mi gente?

Porque ha muerto todo aquello que quisimos hacer nuestro



Creímos que nos prometieron ser eternos,
aquella patria que jamás quiso un origen
            para ser fundada tras la guerra
            que nos llevó a ser el fuego
                               entre la maleza
            Y qué palabra es aquella
            Que se llevó mis ideas
                 con su fatal canto

Pseudoalmas que querían brillar en esta perfecta oscuridad...

Arden otras tierras y mis versos no pueden más que llorarlas
Escondidos en mi tanque de paz,
     aguardando el final de lo que ya conocemos
                                                               [...]


Puede que yo ya no exista,
que sea simple ceniza
entre montones de deshechos

O quizás sea el nombre de una constelación
                      con la forma del poema
                      que consiga que todos callen

Mi tierra ardió
Hemos roto nuestra promesa
Que soy se extingan las llamas
de nuestra absurda impaciencia

¡Que se calcinen las palabras!

Curaremos nuestras alas malheridas

mientras reine el silencio

(A few days of Prison cannot stop us).

domingo, 15 de octubre de 2017

B o d y s p i r a t i o n

Ils dirent que nous sommes belles formes de la nature

Todos y cada uno de nosotros
Mas luego nos aplastan como a figuras de plastilina

Tan deformes e insulsas…

Si el erotismo fuese aquí bandera,
             todo cambiaría

Pero somos maniquíes con los ojos cerrados y la boca abierta por el horror,
puro marketing

Maniquíes ubicados en un mapa de miserias
Mientras, predomina la M de magia

And it’s Bodyspiration which lives in Magic
Although I don’t believe in Magic
I have transformed
I have become a trained snake

¿Dónde estábamos cuando el vaso roto que contenía sangre bendita se derramó sobre nuestros zapatos?
And Bodyspiration is coming… and coming…
Je le regarde loin d’ici

Adesso sò come essere libera
Siete lenguas para acariciar a mi Reina
‘Cause we’re the Daughters of the Sun
Maniquíes ubicados en un mapa de miserias
    Los oscuros quieren imitar nuestras ofensas
    Mas luego nos aplastan como a figuras de plastilina
    Tan deformes e insulsas

Bodyspiration
Para que nuestras almas pantagruélicas puedan existir en una cuadrícula de ángulos rectos
Para que los corazones diminutos puedan latir en un mosaico de octógonos sin freno.

Una caminante en Lisboa

     

   

     1. Traveller


     Una vez di luz a un par de alas
     que quisieron guiar la caída de Ícaro
     Reflejaban un presente en el subsuelo
     y mi amplia sonrisa de desconcierto
     ¡Lágrimas, sed buenas,
            recordadme cómo se lloraba!

     Quizás mañana sepa derribar las murallas
     del castillo donde quisieron encerrarme

     Soy esa serpiente que jamás bailó con la hipnosis
     de una flauta...
     porque ella misma es música
     Viajó a las riendas de su vida

     y ahora ya no es veneno
     para quien sabe escucharla.



     2. Ese Alguien


     Ligera de equipaje,
     ella trataba de dar esquinazo al Miedo

     Pero el Miedo se dividía y la esperaba
     al final de cada calle

     Y sus pies eran un incendio que le helaba el alma

     La poeta que quería ser alguien,
     un alguien que la tenía enamorada
     y le tendía la mano si las piernas le fallaban
     Sola, pero bien acompañada
              de esos ecos lejanos
              que se lo juran: será fuerte.

viernes, 13 de octubre de 2017

Simplemente para ti, de otra mujer

Qué bonita es la rebeldía de pensarte esta noche
En estado de embriaguez de esos besos que quise darte
Solo quiero que la luna deje de mirarme
porque me recuerda demasiado a la luz que emanas
Rebeldía de desear mi pecho contra tu pecho
y llorar poemas sobra tu hombro derecho,
                            porque el izquierdo
                            guarda ya muchos secretos
que ni siquiera me atrevo a recordar
Si alguna vez nos odiaron por amarnos
intenta adivinar cuál es la muralla más alta

La saltaremos para ser aún más eternas.

miércoles, 4 de octubre de 2017

Una estrofa más

Si en una eternidad preguntan por mí,
decid que he sido una guerrera
          que solo quiso luchar con versos por una vida
                                              ebria de emociones

           Si mañana no estuviese y encontráis estas palabras,
           sabed que he vivido para ser una estrofa más
A veces he sido inútil, pero qué feliz he sido
porque hay mensajes que solo el Arte puede mandar
                              a través del brillo de un ocaso confundido

Me han atravesado con armas más veces de las que puedo contar
Mi pobre alma libre, herida y curada a base de sueños sin sentido

Mísero corazón de cristal,
mirada de vidrio,
dime que solo respiraste por ti
Que has latido con fuerza para salir adelante
Que si mañana no tenemos un futuro
             seremos recordados en medio de la nada.

             

miércoles, 27 de septiembre de 2017

Bandida

‹‹Era un jeroglífico tan extraño para mí que no me podía imaginar que ocultase tu nombre. Yo… ¿quién iba a ser yo, sino una bandera que nunca tuvo patria? No me conformo ni con mis siete vidas ni con una simple inmortalidad… No, eso no sería suficiente para olvidar tu risa hiriéndome salvajemente. Por suerte estos versos quedarán sepultados cuando me vaya, y jamás, repito, jamás llegarán a caer en tus manos››.

(Caída sin retorno
Sin fondo, sin pozo
Carente de cuerdas para huir de esta estrellada oscuridad
que ya empezó a alumbrar mi renacer…)

Mi pecho ardió cuando te vio acercarte
Pero no respondió lo suficiente
a tus caprichos de Luna llena
Tus ojos son algo que está por encima de mí,
me han superado y destruido
Y ahora intento olvidarte, bandida,
aunque tu gélido nombre me queme el alma

 

Encontraré un camino prohibido,
una prueba de que ya no te deseo
aunque la mentira en cenizas me convierta

Dicen que los ojos verdes son traicioneros por naturaleza
                                                         Caigo
                                                         Caigo
                                                         Caigo
Caigo para no volver a tus brazos, bandida.


(¿Quién iba a ser yo, sino una bandera que nunca tuvo patria?).

martes, 26 de septiembre de 2017

Ruinas

Hay un espejo esta noche
que refleja de todo
       salvo mis rarezas

¿Y quién soy yo, que
      obligada a sobrevolar mi vida
      ha caído sobre las ruinas de algún roto corazón?



Querían que fuese el último de los peones
de su ajedrez
Pero yo soy negra, y a veces también blanca
Mírenme bien,
porque mi dignidad no ha sido comprada
por un puñado de monedas insípidas

¿Y qué es lo que quiero?

Hay demasiada soberbia
   en tan pequeños cuerpos
                                 [...]


¿Y quién soy yo?

Todo se ha teñido de silencio

La mierda tiene un color más amable.

jueves, 21 de septiembre de 2017

(When Summer Ends...)

    Cruzar mundos a pie


                            C


                            a


                            e


                            r


En una fusión entre la duda y la euforia


Ser un poema que parezca


la primera letra de mi nombre


                  V


                  e


                  r


                  l


                 a


Y sentir las llamas que se esconden

En las tinieblas de sus caricias


Vestida de abrazos robados...

Desnuda en ecos no tan lejanos.

martes, 19 de septiembre de 2017

Licor



Podo tenderte a man para que non volvas caer en min
Para que só te lances polo teu propio baleiro celestial
Mais xa non quero buscar os teus bicos
nin o teu perfume de boneca valente,
derreterme ao teu carón...
nin tentar naufragar no teu sorriso afogado

Non desexo que todo remate por ti
Soamente quero observarte sen pestanexar,
roubar un pouco dese verdor da túa mirada
para voltar esmeralda algún anaco dos meus versos
(tan inocentes eles, saíron a súa nai)

Prométemo...
Prométeme que esta vez deixarás que me vaia

Preciso dalgún mar que non teña compaixón de min
para poder deixar nel tódalas veces que tanto te quixen
           Porque tanto te quixen
que sei que sen ti debo aprender a vivir
cun baleiro celestial no meu corazón
                                                 [...]


Podo tenderte a man para que non volvas quererme
...
Só unha vez máis,
que comeza a facerme efecto o licor que levas dentro

             Néctar para as deusas, a miña morte.

lunes, 11 de septiembre de 2017

Eres

Vuela aunque el tiempo se pare
Que tienes menos límites que un infinito
La luna me está rogando que me calle
Pero no necesito hablar para decir todo

Sé que ahí fuera hay estrellas que cantan para ti
Sin que las detenga la ira del amanecer
Porque aunque agosto ya esté muerto

Eres otoño, y sabes

     al dulzor amargo de una eternidad.


No te rindas, que eres la tormenta que cabalga las olas tristes
Eres bruja y pareces guerrera
La sombra que jamás pisaron
Y que eclipsó la claridad que nos cegaba

Porque sobra en este mundo el oro
Tu esencia lo vale todo, y no vale nada
Tu sonrisa todo lo sabe
Y es por eso por lo que ya se asoma al balcón de tu rostro

Galopa sin piedad sobre los ríos de niebla de otros corazones
Que la alegría sea su única condena



Y que se calle ya aquel demonio que vendió su alma

por
   
       una vida

              menguante.

sábado, 9 de septiembre de 2017

F.E.M.M.E.

Denme una sola razón para olvidarme de escalar la montaña más alta del firmamento al que estoy destinada. Díganme que me ven sucia, que quieren dejarme sola; intenten herirme con un solo chasquido de dedos.
     Díganme que mis palabras mienten y que mi voz se ha quebrado contando verdades. Intenten golpearme y derribar todas mis esperanzas... Todo por no haber nacido como ustedes... Chist. Ahora hablo yo.
    No me quiten los ojos de encima mientras afilan su puñal más peligroso, contando dos microsegundos para hacerle lamer mi sangre indefensa. Sepan que mi sonrisa tiene cura. Vuélenme la cabeza. Corten mis alas.
       Yo era tan pura que han logrado contaminarme enseguida, tatuando en mi cuello palabras para hundirme. Porque soy un libro al que algún sabio ha titulado Mujer, y no quieren verme galopar sobre mi vida, yendo siempre en conjunto con mis principios. Creen que pueden ustedes narrar su opinión acerca de mi escote -o de su ausencia- en cada una de mis páginas en blanco.
     ¿Tanto daño les hice?
     ¿Tanto dolor? ¿Solamente por haber nacido?
     No me subestimen tanto: estoy por encima de todo eso.
     Vivo en el viento y ya he visto cómo han querido arrastrarme hacia una brisa falsa.
     Pero el problema son ustedes.
     Dejen mi libro donde estaba y respeten que solo yo escribo en él.
     Aprendan a volar, y déjenme volar.
     Asuman que soy la noche, y el amanecer de mis días.
     Intenten herirme con un solo chasquido de dedos.
     Pero me han destinado a la montaña más alta del firmamento.

     

lunes, 4 de septiembre de 2017

Felizmente incomprendida

Hoy puede ser una tarde sin sentido
con un ocaso inútil
Puede que no se trate de quién soy
o de haber logrado un nombre propio
como el de muchas niñas que también se llamaron Irene

Pienso en lo alto que he volado
aunque no llegué a tocar sus manos
No puedo seguir jugando a estar enamorada...
Ella es el aire que a veces respiro
Y puede que su corazón me suplicase,
    mas no debería hacerle caso

Felizmente incomprendida
Yo soy así



Sonrío aunque mis ojos vean demasiada guerra
Porque muchos puños se alzan y pocos hieren orgullos

Elijo quererla, y elijo ser Arte
pese a que intenten convertirme en polvo...
(Lo siento, no me apetece recordar cómo se vuela

porque puede ser una tarde sin sentido
con un ocaso inútil).



¡Contáctame!
E-mail: iunstoppable59@gmail.com
Twitter e Instagram: @icbnakamoto

No os perdáis...

F.E.M.M.E.

Denme una sola razón para olvidarme de escalar la montaña más alta del firmamento al que estoy destinada. Díganme que me ven sucia, que qui...

Los más leídos: