domingo, 13 de noviembre de 2016

We, in Love

All the pitch black senses
When you close your eyes
Make the world like a rainbow
Loke the Sun at night
Maybe I need to put my flag on your skin
To become the wind
The wind that never blows
But I know your smile is real
It's something between you and I
Listen to my murmur...
                          Your smell
                              With me
                                Forever

I know you desire my lips
'Cause yours are tired of thinking of me
I wonder what happens when you remember our kiss
         So short
           There's snow
             The wind that never blows
                                                [...]

I've imagined myself in your bed tonight
If your gazes turned words...
We'd be those pitch black senses

                When you closed your eyes.

jueves, 10 de noviembre de 2016

Venomous Cinderella

Esa Cenicienta por la que todos mueren
Tacones de espina
Licor letal para el corazón
Ya no quedan más lágrimas
Ya no quedan más poemas
            para vivir tal amor
Pero desde algún rincón de esta diminuta habitación
ella me ha vuelto a prestar el tacto de su melena
En esta cúbica dimensión de mis sentidos...
                    She stays on calling me:
                    "You have a reservation in my soul"

Cuatro mil cuatrocientas penas
emigrantes de mi mente
Suena una guitarra que habla de nuestra separación
            Ella no desea bailar este ritmo...
            mas yo lo hago
                              [...]

No seré yo quien busque a esta Cenicienta venenosa
          para calzar el frágil zapato
que se olvidó a medianoche a los pies de mi cama

Esa Cenicienta por la que todos mueren
no encontrará esa tumba

                               en mí.

martes, 1 de noviembre de 2016

Serena

Eres serena cuando sopla tu brisa en calma
Serena eres cuando ardes ante la mayor
                                                 de las tormentas de nieve
Aunque encolerizadas grietas intentasen arruinar tu frente albina
              Serena te quedarás, contrastando tu sonrisa

                                              con la débil luz del día

Serena eres al experimentar con el canto del río
Serena parece la Luna si te esconde en su cara oculta
Aunque agonice de celos por tu piel plateada
Aunque intente robar tu mirada color esmeralda

Aunque hayas sido tú quien ha quemado el Infierno
Porque eres ese arcángel que ha anunciado la esperanza
                                                                              [...]

En ese brillo en tus ojos late un corazón confuso
La dirección de tus labios tampoco está tan clara

Serena pareces cuando mi pecho acaricias con todas tus espadas

En serena te convertirás cuando mis labios rocen tu frente albina

                    Serena te quedarás, contrastando tu sonrisa

                                                    con la débil luz del día.

sábado, 29 de octubre de 2016

(In)Satisfacción extática

Nadie sabe si a este eterno suspiro se le podrá llamar arte; pero al menos espero que se quede entre nosotros, que no salga de este micromundo...

Necesito que Jamala haga bien su trabajo y pueda al fin florecer... cuando los lazos del debilitamiento dejen de amarrarnos. Claro que nosotras somos más fuertes, ¿verdad? Por lo tanto, ayudadme a romper las barreras que me separan de mi mejor versión.

Palpo mi cuerpo y me parece que mi vientre lleva más de diez años dando a luz a sombras sin dueño, a todas esas sensualidades que hace poco salieron a la venta bajo mi mecenazgo... Flácido y dulce como un caramelo de problemas. Este cuerpo... es mi casa y mi prisión. Pechos que significan el mundo y que me dan vida. Caderas que realizan su propia diástole y su propia sístole... Y dejo de nuevo que ese manjar cremoso me tiente... Como el corazón. Satisfacción, sabor a golosina irresistible mientras mi casa lucha a diario por incendiarse definitivamente.





 Mis piernas jóvenes piden a gritos el camino hacia la Experiencia... Mañana, cuando permanezca en este mismo cuarto postrada en esta piscina de lirios encarnados, recordaré con una sonrisa que soy una mujer bendita, irónicamente llena de gracia... Porque ya no puedo seguir viéndola como esa voz a la que apenas puedo escuchar sin volverme ese terremoto que da miedo. Porque necesito dejar que esta luz me ciegue, o bien volverme inmune a ella; pero no volveré a cerrar los ojos cuando aparezca ante mí.

Juro que sería capaz de volverme el Negro solo para que ella pudiese inundarme por completo. No derramaría ni una sola lágrima porque esto no duele. Quiero que llegue el final del principio de esta historia, porque esta espera ya ha durado demasiado... No voy a pedir un solo beso de ella, sino las tijeras que corten el hilo de la vida de este corazón... O puede que la aguja que lo cosa a una continuación más impactante...

Ojalá pudiese parar de poner puntos suspensivos...

Me encantaría poder gritárselo, pero tengo la maldición del Alma Errante; del artista que piensa todo lo que siente, cuyo corazón está irremediablemente acabado...





Te he parecido... frágil..., vulnerable..., ¿a qué sí? Pues no me subestimes: este gran amor que no ha conseguido romperme es lo que me ha vuelto uno realmente poderosa, indestructible.

jueves, 27 de octubre de 2016

Real...Beauty

Who can overcome                 That broken mirror
                                                                    It's
                                                                       A god
                                                                         Who owns
                                                                          Our world

                                   
                               Animals for Beauty and Love
                               Lipsticks for the win
                               Who can really forget
                                                               That magazine

                      Bodys on Fire
                              Are they
                                  So Real
                       
                                  Who knows
                                            [...]

Tears that fall over me like a Summer Rain
We only wannabe
                              Fire for everybody

                              Can I be my own flame?
                              Can I be my Real... Beauty?

Why couldn't I feel like a sunshine
if I reborn from my own ashes?

How can I achieve my shining goals
if everybody's staring at me with sunglasses?

They'll flooding in Blue Blood
while I'll be flying in my Red Essence.

lunes, 24 de octubre de 2016

Sound of Silence

Se creían que el Sol tenía la última palabra...

Mas se siente ese suave seísmo
                   y la lluvia está hablando sola
                   y la muerte no es contagiosa
                     
                   Diva pequeña con tanta bondad indeseada
                           Oscuros vivientes en el mito de la caverna
                                          Ojos que no ven
                                            (co)razón que no siente

Solo si ella pudiese flotar en el firmamento y ser libre...
                  Con las alas hechas trizas, pero entero el valor
                  Nadie sabe el porqué de tantas cicatrices con forma de risa
                  Nadie descubrirá jamás la esencia cristalina de aquel nombre

                                      buscando respuestas en el sonido de mis silencios
                                                                                                           [...]

                                        Se oye llamar a la Esperanza
                                     en el centro mismo de la Nada.

viernes, 21 de octubre de 2016

Declaración vengativa

     Imaginando que soy un asteroide vagabundo por un océano de silenciosos cánticos. Voces de mujer que surcan las olas... No son sirenas, porque sencillamente vuelan. Es algo más. Quizás declaraciones vengativas que me abrirán el corazón y me arrancarán de cuajo el habla. Entonces sería mi pluma la que escribiese tu nombre en mis entrañas.

jueves, 20 de octubre de 2016

Carpe noctem

Luna...
     Ella hoy viste una blusa roja
          Esa es la Biblia de mis intenciones

          Tierra...
          De violeta teñida
          Huellas en el Caos al que fui peregrina

                                Otoño...

Él todo lo sabe
Sabe que ella es el único dinero que puede comprar mis labios
Esta oscuridad es todo lo que tengo para permanecer a su lado

                                   Carpe noctem...
           Antes de que el amanecer traiga la luz de sus reproches
                                De que la Luna se ponga

                                                   y un nuevo ocaso ilumine mis días
                                                                                                 [...]

         Antes de que todos los deseos que ella pide
              se lleven el dulce azul de mis pestañas
            Antes de que mi figura haya perdido su rostro
            Antes de que su rostro desaparezca
                                      
                                              de la cara oculta de la Luna.

viernes, 7 de octubre de 2016

16:16

Le pregunto a tu belleza por qué es la respuesta para todo
     Debajo de las piedras, son tus ojos quienes hablan
     Me explican cuán onírica es esta noche
     en la que solo el humo de la chimenea pudo soñar

     Puede que te parezca poco, pero ese rostro de lirio con labios de rosa
     es todo lo que necesitas para encender mi boca

El reloj me susurra al oído: "16:16"
No hacía falta que pronunciase dos veces la misma cifra
Pues lo bueno, si breve, dos veces bueno

Cuatrocientos años van desde que acepté tu petición para asaltarme el alma
Tu belleza es la respuesta a nuestros delirios y roces
Tu saliva es la droga más sabrosa de los dioses

El reloj me susurra de nuevo: "16:16"
     Hora en la que destapé todas tus confesiones cervantinas,
                                           todos tus lamentos shakesperianos

           Y hemos vivido una noche tan onírica
           que ahora me parece que la vida es sueño.

jueves, 29 de septiembre de 2016

Lollipop


       
       
       Escóitanse alaridos de cristal como verdades menstruais
       Síndromes que medran, e fan húmidos os ríos, e secan coa lingua tódolos desertos
       Porque este folio era un burato negro como o trozo de tela no que non sangrarei
Quero enchelo de lóstregos sen fluxo que fan eléctricos os seus xeonllos...
Dime por que introduciches un anaco de carne de plástico picante na miña boca
Dime por que ese ollar é un tubo recheo de látex
Dime por que pronuncias /ˈsɒsɪdʒ/
Dime por que levas unha piruleta nos beizos e a chamas lollipop

                                Es a campioa das espirais sinistras que forman os bicos
                                E eu a dama que saborea os doces luxuriosos que mercan os ricos

                                Dime por que detiveches o tren nesta vía abandona...

Espera... boneca... non... aí non..., que son sensible aos xemidos con significado
Sábado pola tarde e conservamos as entradas para escoitar unha estrela apagada
En cambio Lady Gaga está acesa; dime que fas coa súa voz nesas ás de fada caprichosa

Será que o chamamos fatum, fado, fada caprichosa...
Non tes varita e fas maxia coa túa mirada derretida
E esta salchicha picante desfacéndose na miña boca
                                                                          /ˈsɒsɪdʒ/
                                                                          A chamaban Aurora solitaria
                                   Tell me why your lollipop is drawing a sunset in this heartless night
                                                                                                                                        [...]

Boneca, xa non poco seguir falando en verso
Non mentres un big bang quere crear outra galaxia de alaridos para dar pracer
                                                                                         á miña Tormenta...

Unha explosión vulcánica que forma (de novo)
                                          outro poema con Esencia de Tarántula.

miércoles, 21 de septiembre de 2016

Wild...

Here falls Mrs. Sun





I don't wanna be beaten by fear or stay hidden at home
I haven't gotta die with Moon's heat by wearing too much clothes
I'm gonna remove this sad mask and overcome the guns
It may sound strange, but my body and my soul are completely close

Here speaks Lady Moon:





"I don't want nobody to be tasted without a heart"
A heart which's beating with two spirits on fire
I'm the daughter of the Night, I created the lights
The lights everybody was praying for
                                       before I kissed Mrs. Sun

I just wanna a hangover of love
Want my wife to hold me and forget the world's crazy
Ain't a fallen star; just a girl with a black-eyed soul
It becomes She when she protects my body from you, Grey...
Grey heart, grey mind, not black, not white
If you attack like a warrior, I'll fight like a brave knight
I'm the daughter of the Night with the spirit of a wolf
If you attack to make me grey, I'll become a colorful Black!
                                       Women, men, what are you waiting for?
                                        Everybody deserves to enjoy themselves without being afraid of the Night
                                        Nobody should hate; should respect my heartful Mum
                                        Listen to me Mamma, I'm the only owner of my ass!

                                          To become so wild
                                          Better go for a walk
                                          Have a shower of light
                                          Or buy an inflatable doll
                                                                             [...]

I don't want you to whistle all day long
I don't want you to touch me at night





I just need a hangover of love
Face-to-face with my gallactic wife
Go to another galaxy to open what is close
Or disappear with the clouds if you can't stand the Good
But this world shouldn't have a wild animal like you

Women, men, what are you waiting for?
Everybody deserves to enjoy themselves without being afraid of the Night
Nobody should hate; should respect my heartful Mum
Listen to me Mamma, I'm the only owner of my ass!





I just wanna a hangover of love
Want my wife to hold me and forget the world's crazy
Ain't a fallen star; just a girl with a black-eyed soul
It becomes She when she protects my body from you, Grey...
Grey heart, grey mind, not black, not white
If you attack like a warrior, I'll fight like a brave knight
I'm the daughter of the Night with the spirit of a wolf
If you attack to make me grey, I'll become a colorful Black!
                                                                                        [...]


I don't wanna be beaten by fear or stay hidden at home
I'm gonna remove this sad mask and overcome the guns
I'm the daughter of the Night, I created the lights
The lights everybody' ll pray for
                                       after I kiss Mrs. Sun...




If you whistle or touch, it's Me who'll become Wild!

viernes, 16 de septiembre de 2016

De l'eau

Camiñando polo aire as miñas pegadas
      deixan no orballo ronseis modernistas
                                   [que endexamais puideron superar o pasado

Chamábanme Auga se corría núa até as orellas
humedecendo cada célula daquela seda das gaivotas
                       "Cardenio, te has equivocado..."
                        Non foi a morte a que mudou a miña sorte,
                        senón o rubor prateado da Caprichosa
                        percorrendo os meus xeonllos

                        Unha espiral bucólica de sementes
                                              sen esperanza de vida

                        Cando van cantar os lagos onde afogou a Lúa
                                                                                            [...]

Vivirei antes de que o Reino dos Cen Soles estale no meu peito
Morrerei cando un bico de amor se estrele contra o meu leito.

sábado, 10 de septiembre de 2016

When winter comes...

'Cause summer is going to be gone
And each leaf threatens September
It won't last forever while I walk alone
I walk alone every morning and energy is my wheather




I'm hidden behind this sweet tree
It tells me that I can be a dreamer, that I will be free
I'm in love only with the sky, 'cause it sings for me...
This effeminate voice should last forever

She has just appeared, she says me I'm suspicious
That it was me who sent Love by flying like a pidgeon
But it was Peace; Love is overrated in this hysterical weather
It's raining women, but I become an umbrella and flee from the danger




Maybe it's beginning to snow in the Forest of Angels
And I'm a Dark Fairy in the inner part of you
You are the letter which has started the legend
When winter comes I'll be gone from this invisible wood...


lunes, 5 de septiembre de 2016

Concepto sen verbas

Núa noite de verán que molla e engancha
A soidade leitosa que de prateado empapa
Desde o pulsador ata o corazón percorrendo a miña espalda…

Sacar o título de Licantropía con todo suspenso
Deambular atopando purpurina no medio do deserto
Xemidos robóticos
                                (Caen as miñas naves por este barranco)

Aullidos de versos góticos
Cadáveres supersónicos

Pero… miña Diva errante, quen cres que son?
Quen cres que é miña muller?
Unha esposa por cada colina que eleva o meu grito ao Inferno
Foi unha unión sacrificada polo tempo
Que a túa tenra boca me torture, iso é todo canto desexo
     ‒E segue berrando
     ‒E berra chorando

Explosións de confeti cara as nubes
Chorar entre risos a sorte que tiven
Rir con saloucos de aquilo que piden
Tremor de catro pernas
Por volverme unha unidade contigo
Sentir que o teu peito é o meu Paraíso
Sermos defuntas sen cadeas e aprisionar bonecas a moreas
Mentres que o castelo está protexido polos camións cos que xogabamos de nenas

E tomar aire, por fin, no teu fráxil vaso de auga
Apretando botóns vermellos no mando da dinamita
Desde o pulsador ata o corazón percorrendo a túa espalda…

Quen cres que son?
Quen cres que é miña muller?
     ‒E segue berrando
     ‒E berra chorando

Unha esposa por cada colina que eleva o meu grito ao Inferno
Foi unha unión sacrificada polo tempo
Que a túa tenra boca me torture, iso é todo canto desexo

Continuar a viaxe cara o final da cova
Dispáranse nas miñas pernas as placas tectónicas!
Voglio diventare il Fuoco con te, bugiarda pericolosa
                           [Definición dentro da definición…
                             Amor: lingua que xa ninguén fala
                                         Bicos perdidos no aire
                                         E a terceira acepción
                                               Quen sabe]
A aparición dunha caótica orquestra a través dos teus beizos
Hai mordiscos rogándome que aprenda a deter este momento
Agora que as miñas papilas gustativas tantos átomos pilosos intentan memorizar

Mais tras todos estes susurros de volcán
A Verdade sempre leva a cabo o seu plan
Ambas heroínas de despeiteadas guedellas
Nunha letal melodía ante a cal os escuros tapan orellas
Pericolosa, non ti lascerai mai
                        Que o tempo
                               continúe a se derramar
                                                      correndo…
                                                      Nos nosos muslos mediante bágoas escravas

Que observen ao seu abdicado monarca tras retirarnos o saúdo
Desde o pulsador ata o corazón desintegrando a nosa espalda
Sobran as verbas!
Para definir esta supersticiosa éxtase de trece segundos.

viernes, 2 de septiembre de 2016

Me derrito...

...y soy el hielo que circula por tus caderas
Y soy la bruja que te hechizó con un susurro
Soy el eco de la escarcha que emana tu melena
Y esa niña juguetona... que te acabó en un segundo

Esquío por tu lengua para recorrerme tu sonrisa entera
No, ya no soy aquel pájaro herido
Tutti pensano che ho perso me stessa
But I've just found my mind, your doors and your windows...

E son túa, 
carámbanos de sangue catapúltanme ao biombo onde se oculta o teu recordo...
Y las marcas de tus labios en mi nuca no dejan duda
Ahora debo encontrarte, amiga mía, 
aunque con tus labios provoques mi agonía 

Me derrito... siento que desvanezco en tus dominios
Y cruzo a nado el desierto que una vez fue tu boca
I'm melting tonight, when your scars in my skin, 
my tender love, will be your arms and my wings

Già non so chi sono, la tua lingua mi stà uscindo 
Mis versos hace tres besos tuyos que dejaron de tener sentido 
Me llamaron diva loca quando la mia canzone ha stato matta 
Pero esta jaqueca de diamante será mi amante mientras la eternidad caiga 
Mis manos en ni cabeza no detienen tu grito: 

Ani ohev otah! 

Y yo voy a estallar; mi cuerpo y mi razón te pertenecen ahora [Il mio cuore sarà per sempre con te...] 
Mi grito desgarrador contrasta con la cruda suavidad de tus manos desintegrándome. ¡Ya no te puedo más! Incluso noto como el amanecer EXPLOTA
                                                              [...]



...É por iso que falabas veleno mentres te convertías no meu leito
Mornie alantië, pero el negro de tus pupilas siguen quemándome por dentro
I have melted, I've driven crazy, my eyes are closing, I'm disappearing...
Con un último suspiro, el amor vibra y asciende a los infiernos.

Suavemente

Dous pequenos deuses nun transatlántico
          Xigante dos mares, que deixa, divino, pegadas nas ondas
          Son eses ronseis de lirio os que contan unha historia
          de como esta viaxe segue e non quere rematar

          Suavemente, contra os fantasmas do pasado loita
                                                                  o da pipa

          Bocanadas de humo que a súa boneca, sorrinte, dispersa
          e co océano mestura, e debuxa un mapa nel

Nalgures se agocha un tesouro, máis alá do diñeiro
Un cofre polvorento que un espírito mantén
O barco o mira de reollo sen poder conter as bágoas
e lanza unha gargallada porque as palabras sobran
          As quenllas din versos retorcidos que o da pipa anota
          A boneca de cabelo de estrela, que combina coa noite,
                                                            fai eco delas

Nalgures se atopa unha illa salvaxe
Suavemente, o timón fai viraxe e ao temor discrimina
Vai tan preciso que ata o ruxido da besta o ilumina

Chist,
     escoitemos o rumor das criaturas abisais,
     o zumbido famento das quenllas poetas,
     as verbas amables da descarada boneca
     que admira o da pipa, mentres da outra calada
                                                             e a observa.

martes, 30 de agosto de 2016

Chispa divina

Con un sentido graffiti en forma de trueno
Un soñador sin sueño llegó aquí
Dibujó un par de alas en la nada porque no tiene dueño...
Es amor demente; invade tu mente hasta su proyecto cumplir
Y de repente, te ves pintando tu nombre en la arena
Para hallar el sentido a tu melódica existencia
Porque supiste que eres música al erradicar las penitencias
Que sufren los oscuros cuando la Luz les susurra chispas entre las tinieblas





...Una sola chispa es todo lo que necesitas
Para superar el polvo con el que tu esencia palpita
Latirá hasta que la tierra te transforme en cenizas
Y emprendas un nuevo viaje; serás parte de la brisa mientras las estrellas te miran...
Deja que la arena grabe tu nombre en las risas de las niñas
Para que lo vean escrito en el horizonte y se fijen en su brillo de Diva.

Soy murciélago

...Y sigo entrando y saliendo de las tinieblas como si nada
Guiándome por buitres y alimentándome de ratas
Aunque en mí demasiado tampoco deben confiar, pues soy murciélago...
Hace tiempo que ella me abandonó bajo el muérdago
Aún no sé si algún día volverá
Temo al miedo de no suspirar ya más
Y en el fondo me alegro; sentir es una trampa que me vuelve incompleto
Soy murciélago
Sonrío mientras surco la noche en su perfecta oscuridad
En cambio, la voz del día me apalea
Y ese llanto vacío de lamentos me hace sin duda más siniestro
Solo puedo volar bajo tierra; el cielo está sobrevalorado
A veces buceo cual náufrago cuando sube la marea
Esperando el día en que me atrape una ola y me arrastre al desierto...
Allí me espera el calor que necesito para superar mi fobia a ser amado.

martes, 23 de agosto de 2016

Hipótesis desesperada

     Sueño con esperarte tumbada en tu cama cubierta con rosas negras. Deseo tenerte entre mis brazos y aplastarte entre mis labios. Quiero explicarte lo mucho que te necesito. Ahora, sé que, de alguna manera, lo sabes todo. Te lo imaginas. Esa sonrisa derretida que te gusta dedicarme, esa mirada que me toca, me abraza y me desnuda por completo. Tu voz es mi música. Pero no puedo componerte si no sé cómo funcionas. ¿Acaso no te dedico todas mis miradas desesperadas? La Pasión, así, con mayúscula, cuando me observas, me hablas y me sonríes, grita, loca de rabia y presa del amor, mi nombre. Y no puedo responderle, y mucho menos calmarla, de momento, hasta saber por fin qué sientes al tenerme delante. Sí, sé que lo sabes. Pero yo no sé nada de ti, aunque es como si llevase varias vidas amándote. Lo único que puedo imaginar, por esa actitud traviesa y por cómo me devoras con los ojos, es que algo te atraigo. Solo demuéstramelo.


viernes, 19 de agosto de 2016

Your Chilly and Burning Essence

Hey! That frightening leaves I hated have just fallen
The Autumn is starring at us from the distance of the ocean
He has already touched the blue, blue sky...
               Just like us!

Hey! Although my eyes are seeing clouds, here is my sunny smile
In the dark red Heaven
we would die together
                          if it was necessary
Before... I had never felt like this...

It could be!
The heartbeat could be as free as a bird
I could pray!
My blue lips tasting your green eyes in the end
Now I understand!
If you wanted to be with me, we two would enjoy each other like little girls
Among the rainbow we could become an ecstasy today

Yay! Your sweet and hot smile
It's snowy in my inside
Yay! The temperature's so freezing
Hold me if you're feeling what I'm feeling
Yay! 'Cause I am melting
Let's feel the eternity together
Woman, I can't believe this love yet!

All your chilly and burning essence...
Kiss me now! You're my biggest drug
I can't still believe your crazy effect!
I'd die for touching your killing tongue!
I'll pray.


miércoles, 17 de agosto de 2016

A AJ

"Yo la deseaba, pero ella no me pertenece porque es aire. Aún muero por su pelo dorado y sus ojos cuyo color ha sido robado de todas las cascadas del mundo. Aún recuerdo su sonrisa suspirante y sus pensamientos opacos, el roce de sus manos y sus fugaces abrazos. Quizás si por cada uno de estos últimos hubiese pedido un deseo, ella habría vuelto a buscarme creyendo mis palabras cuando decía que muero por tener una diva curvilínea a mi lado. Si mi llanto fuese una rima y las carcajadas metonimias, no habría verso que pudiese ocultar la verdad.. Esta es mi condena por no haberte gritado aquella primavera que todas mis miradas furtivas eran una y otra declaración para ti. Ya dijo Yolanda a través de una suave caricia a los sentidos que junio podría ser un buen mes. Ayer acaricié la gélida lluvia del amanecer esperando que el viento la llevase hacia ti. Tal vez tenga suerte y algún día leas estas palabras... 

Entre nosotras dos siempre quedará la moderna ciudad de alma retro que unió tu blanco con mi negro. Pero hace tiempo que la sangre de la pena que ya murió en mi vida ha teñido de color esta breve oscuridad.



     
Puedes pedirme que te olvide con la cabeza pero no con los dedos que siguen fantaseando con enredarse entre tu pelo.

Gracias por haber sido la pionera de mis pasiones de loca que ama. Ahora sé que tengo la fuerza para seguir caminando sin escuchar tu voz en estéreo. No diré 'siempre tuya' pero sí 'tuya ayer'.

No respondas si no lo deseas; deja que este vacío se haga brisa lentamente...

     Se aproxima una borrasca".


sábado, 13 de agosto de 2016

Diva

Me he levantado del montón de paja donde dormí
y me he sentido distinto
Algo en mí se está elevando; es una doble sensación
A mi lado, en el suelo, la canción que anoche he escrito
Letras carolingias sobre un sucio pergamino...
Necesito transformarme para cantarla, otro tipo de vestido
Y que mi voz eleve a los oscuros hacia los asteroides para apagar el Dolor

Oh, sí, mi cabello se rebela y crece
Nunca llevaba el maquillaje de Diva en las horas en las que amanece
                                                  Pero siento que hoy algo ha cambiado
                                                                                                         [...]

Para subir al escenario no he querido dinero

Solo mostrar al mundo mis tacones y mis gestos

Interpreté improvisando la ópera que compuse ayer

Definitivamente, me falta talento y me sobra corazón

Vi a la gente llorar conmigo; el teatro esta vez no me concedió mi castigo

Con las alas y la peluca me ha fallado la razón

Aplausos... Son todo mi alimento, mi sustento y mi destino

Medianoche. Tras un derroche de música y lujuria

Las mujeres me tiraron las últimas flores antes del fin de esta locura

Sé que algunas partieron por mí, y algún día me iré con ellas

Mas solo tengo ojos para una rubia alemana, rival de las estrellas

Sin aquella buscaré una cueva para pasar las siguientes horas...

Eso después de componer otra ópera que me ayude a continuar mi historia

Soy una Diva de teatro barato tras el ocaso

De día soy ese joven nómada que escribe sobre licores para salir del paso

Pero por hoy, solo hoy, el público ha sido mi hogar de diez de la mañana hasta la medianoche

Es tu turno; ahora que el sol se esconde dime si quieres venir conmigo

     Seamos un dúo de lobos solitarios
     Comámonos el mundo en este zulo lleno de leones.





domingo, 7 de agosto de 2016

Afrodita






Te coge de la mano y te acompaña, volando, al Cielo
Te besa y te acaricia, y te empuja a los Infiernos
             Ella es la protectora del Bien y del Mal
                         Y el muérdago no miente
                         Sus labios son el Océano, olas que no sienten

                         Sonríe cuando le canto que es la Diosa del Infinito
                         Le susurro el timo que es su melena de ocaso
                         ¡Diva del delirio! En eso me ha convertido
                                                      Cuando llora, los ángeles lloran
                                                      Cuando ríe, los ángeles ríen


                                                      

   
                                                      La llamaban Afrodita
                                               Y su nombre es la escarcha que llevo en el pelo
                                               Sencillamente, no puedo pronunciarlo
                                               La llamaban Afrodita
                                               Y su lengua es el fuego
                                                                       Del deseo

Ella es los explosivos atados a mi espalda
Y si uno solo estalla, mi corazón volará en mil pedazos
                                 Cada uno de ellos son solo suyos...

                                 Ella era dinamita
                                 Cuando llora, los ángeles lloran
                                 Cuando ríe, los demonios ríen
                                 Su lengua es el fuego del deseo.


viernes, 5 de agosto de 2016

Como las traidoras margaritas...

Lentamente
Despetalizándome
     Arrancando de cuajo cada episodio de mi novela
                                       Cada capítulo de mi existencia
                                       Cada camino hacia la sepultura

     Porque mi bosque está tan enfermo...
La Manzana Prohibida se torna podrida
Porque en la flor de su vida jamás nadie la mordió
Noto cómo una a una sus miradas autistas
Destruidas se entierran; sufro un gran asalto en mi ataúd de madera

Ojalá pudiese crucificarme en mi nombre de Belleza
Pero me quedaré con aquel que suena como la Paz
Porque en mis cenizas no se mantendrán mis negros labios
Y tampoco podré llevarme ninguna de estas guerras

Oigo zumbar en mi crisálida a mi propotipo de vampiro
     Creo... que se trata de mí, corriendo tras la estaca como un halcón cautivo
     Creo... que soy mi propia guillotina
     Guillotina que vuela y no aterriza
     Guillotina que galopa y no respira.

martes, 2 de agosto de 2016

O Divino Naufraxio

     Caendo lentamente neste salgado alquitrán que deixa escuma de herba pálida
     Batendo as ás nesta varita partida en trece, mala fortuna...
Mirando con luces estrelecidas aos ollos da sinrazón, e ficando sós nesta carabela de plástico que un día foron as miñas unllas   [...]

          Deixei a beleza no lóstrego que agora manda sobre o mencer; mais, que importa?
Eu serei a enviada de Proserpina a roubar a divindade de Afrodita; eu serei un eclipse en cativerio, a miña eléctrica boca cala por min

Vinte grises mariñeiros máis eu
A punto de naufragar nun ceo de pedra

                                            Eu serei rescatada polas fauces do demo.



lunes, 1 de agosto de 2016

Acromántula

     He dado la vuelta al mundo en busca de un rumbo donde olvidarme de tu rubio reflejo
     Que mis objetivos bajo tu cuerpo han sido tan diversos que sencillamente me has vencido
Llámame Acromántula...
Llámame Acromántula porque las tarántulas se me quedan ya pequeñas
Llámame Acromántula, pues he vivido con musgo entre las piernas
Grítamelo aunque ya no crea en la magia
He muerto y resucitado el mismo día en que te olvidé
Este espectáculo no figuraba en el cartel
Y menos aún la puesta en escena de tu saliva, que da rabia




Entonces me volví tan sencilla que ya  no me divisas en el horizonte
He dado la vuelta al mundo y me convertí en una Diva de fama y renombre
Llámame Acromántula...
Llámame Acromántula porque mis genes humanos se esconden
Llámame Acromántula, pues vale por ocho veces mi nombre
Grítamelo hasta que se te rompa la garganta
Para hacer salir un sol que no se levanta
Para alguna vez sucumbir por placer a tus trampas
Llámame Acromántula aunque ya no crea en la magia

Aunque apenas recuerdes mi cara, llámame Acromántula.


viernes, 29 de julio de 2016

My War against the War





This is now the ultimate manifestation
To feel the power of the latest sensation
This is my life, and it needs a lot of action
I'm fed with Art to be the home of my biggest passion

I know that any body can grow up 'till being the greatest
I won't be hidden to not to offend them!
It's too late to pray for a change
It's time to remember that the best's not in our wallets

A million dolars, they won't make me an important person
They're not my intention; green shouldn't become grey

Imagine yourself in two seconds' time with the Sun on your head...

I run to forget that I had never wanted to flee
And had to be dead to realize that I'm real
Behind the mirror there's a sweet body, such a sexy-assed mummy
Not again! I won't be the same who rains and tries to disappear
This is now the ultimate manifestation
To feel the power of the latest sensation
Maybe it's time to just dance, laugh and rise
Maybe I can learn to show you my best side

Ain't the slave of the darkest face of this world
We could avoid the war without wasting a word
Although we're not size 2 we deserve all your love
Although you're size 0 you have such a big soul!





Not so difficult to understand! People shouldn't be afraid
If we were passionate lovers we could all became friends
The difference makes you powerful; respect makes you great
Imagine yourself in two seconds' time with the Sun on your head!

It's time to remember that the best's not in our wallets
The essential in us will be never be stolen
Ain't the slave of the darkest face of this world
We could avoid the war without wasting a word

I run to forget that I had never wanted to flee
And had to be dead to realize that I'm real
Behind the mirror there's a sweet body, such a sexy-assed mummy
Not again! I won't be the same who rains and tries to disappear
This is now the ultimate manifestation
To feel the power of the latest sensation
Maybe it's time to just dance, laugh and rise
Maybe I can learn to show you my best side





And you, my plump girl, made a mess in my heart
I can't distinguish if you're my left or my right
Your flesh is my drug and I think in nobody else
We can change together, so put your hand on my hand
Let's imagine ourselves with the sun on our heads!


martes, 26 de julio de 2016

¡ROMPIENDO esquemas!

       Dividir el océano y quedarte con la mayor parte

To Be
       the Sea
                  And the Spring
                  Ser Verano y sentirte Primavera
                             To Be the Best Song Ever

Sobrevolar el arcoíris como si pudiera
Tratarme como un hombre como si lo fuera
Alimentarme de veneno como si no muriera
Juegos de azar contra el tiempo como una quiniela

¡ROMPIENDO esquemas!

He resucitado varias veces a la D i v i n a versando mis rarezas
Porque de la tumba a la VIDA hay un paso al que todos llegan
To Be the Prince of your Soul
To Feel and Believe you will let me go

To Be
        a Dream
        Feeling
                   I Will
                      Be the Spring

Beber la música en mi sordera acústica

I Will
    Be the Spring

Y viajar en una nave y superar barreras

I Will
     Be the Spring

Saber que un puño no apunta maneras
Percatarme de que el arco no quiere decir flechas
Solo es el triunfo de un alma que atravesó fronteras

I Will
     Be the Spring
I Will Be            I Will Exist

Y sentir que el rumor del momento es superior al murmullo del viento

To Be...

            Dividir el océano y quedarte con la mayor parte
           
            Voglio Essere la Pioggia Errante!

domingo, 24 de julio de 2016

The Son of Wind

Another century when the Moon's shining in the sky
But I don't thank her for being alive
And I can breathe the stars, 'cause they smell as well as the light

Although I know I'm the Son of the Wind
Sometimes I feel there's nothing to see
Sometimes I see there's nothing to feel

Will it be so many other years         of sadness and tears?
                                                                                        [...]


It's time to give up hurting myself and not to deny

That there are periods in which everything falls apart
     But we weren't born to cry before we die
     But to fight until we fly!

     In the middle of the mystery I will be the hunter of Truth
     Maybe we only have to open our pitch black eyes and look...
     All the treasures that in pain we took
     All that treasures, they are our passport to flee!
     'Cause I am the Son of Wind

And Wind is calling; he's calling to make me repeat
That we're warriors in the struggle to be free

              This is what I sing while playing the piano:
              "Troppo forti per assumere un altro comando!"



La huevuda sátira

Érase una vez un huevo como pera
Cuyo cerebro puede uno coser a la barriga
Un día lo vi en mi cocina
Tan huevón era que no cerró mi nevera

Érase una vez una tortilla
Que le hizo de peluquín un año entero
Pero el horno es tan dicharachero
Que me lo aconsejó para amasar la tarta rica

Porque una neurona no llena una huevera
Pero sí el pus que corre por sus venas
No quisiera que mis palabras fueran confundidas
O que estos versos abriesen cien heridas

Solo quiero al lector retar a un juego
Tras las cuatro estrofas haber leído
No acabar sin haber cuatro mil risas tenido
Pues lo bueno, si breve, cuatro veces huevo.
                                                                                          




Cuando el amor rompe todas las barreras

─Mamá, papá: os presento a Dana, mi pareja.
     ─…
     ─Paula…
     ─Mamá, por favor…
     Dana se obligaba a sí misma a sonreír, aunque no sabía qué hacer. Los padres de Paula la observaban como si fuese una especie desconocida. Finalmente, fue ella quien se acercó en primer lugar a darle dos besos.
     ─Encantada de conocerte por fin, querida. Paula nos ha hablado mucho de ti.
     A su marido no le quedó más remedio que imitarla.
     ─Encantado, Dana. Venga, vamos para dentro a comer.
     La reunión fue tensa. Mari Carmen y Luis, los padres de Paula, no paraban de hacer comentarios acerca de la ropa de Dana.
     ─Querida, ¿por qué viniste vestida de chaqueta y pantalón? ¿No te gusta el vestido de Paula?
     Dana volvió a fijarse en el vestido azul de su novia, que combinaba a la perfección con sus ojos y su pelo rubio, y sintió cómo se le aceleraba el corazón. Le pasaba lo mismo con ella desde la primera vez que la había visto.
     ─Me encanta. Está tan guapa… Soy muy afortunada por poder estar al lado de vuestra hija todos los días.
     Paula se puso roja y sonrió. A Luis no parecía gustarle ver cómo su hija miraba embelesada a aquella extraña de pelo rebelde que iba vestida… ¿como un chico? Y no se esforzó por ocultarlo:
     ─¿Sabes qué, Dana? Ese conjunto que llevas me hace recordar cómo iba vestido el anterior novio de Paula. ¿Te acuerdas tú también, hija mía?
     ─¡Sí! ─exclamó Mari Carmen antes de que Paula pudiese expresar nada. ─¡Qué guapo era Gonzalo! Todavía no sé por qué lo dejaste…
     Paula frunció el ceño. En realidad, sí que lo sabía: su hija había aceptado de quién estaba de verdad enamorada. Y ella no podía soportarlo.
     ─Dana está componiendo nuevas canciones ─soltó Paula para salir del paso. ─Son las mejores que he escuchado nunca.
     ─Eso es porque están inspiradas en ti.
     Al oír eso, Paula se levantó de su sitio para besar a su novia sin importarle lo que sus padres pensasen. Dana había tenido que luchar mucho por ella, y desde luego no había sido fácil. Paula jamás hubiese pensado que le fuese a gustar tanto otra chica.
     Mari Carmen se levantó bruscamente, justo antes de que su marido hiciese lo mismo.
     ─¿Vamos a por el postre, cariño? ─dijo Luis con un falso tono de jovialidad. ─Venga, te acompaño a la cocina.
     Dana esperó a que ambos abandonasen el salón para hablar:
     ─Creo que no les gusto mucho a tus padres.
     ─Pues les gustes o no estoy saliendo contigo.
     ─Paula…
     ─¿Sí?
     ─No quiero causarte problemas con ellos, en serio. Solo quiero que seas feliz.
     ─Dana, sabes que no seré tan feliz con nadie como contigo. Y si ellos no lo ven… ─la abrazó por los hombros. ─Nunca he sentido esto con nadie, y lo sabes. Has tenido que insistir mucho para que me diese cuenta. Y ahora me toca a mí demostrar cuánto te quiero.
     ─¿Qué?
     Paula sacó un sobre de un bolsillo de su vestido.
     ─Quiero que la leas en voz alta cuando vuelvan mis padres. Y que no te saltes ni una palabra.
     En ese momento Mari Carmen y Luis entraron en el salón con una tarta de chocolate. Paula se levantó inmediatamente de las piernas de Dana y les habló:
     ─Papá, mamá, quiero que os sentéis y que escuchéis lo que hay escrito en la carta que tiene Dana. Os quiero muchísimo, y es importante para mí que comprendáis lo que siento por ella.
     Nerviosa, Dana abrió el sobre y desdobló el folio perfumado que había en su interior. Se notaba que Paula se había esforzado mucho para conseguir esa caligrafía tan increíble. Los miró a los tres antes de empezar a leer:



     Querida Dana:

     Sé que estarás incómoda leyendo esto delante de mis padres, pero quiero que los tres escuchéis lo que tengo que decir. Al contrario de lo que pueda parecer, nunca he tenido mucha suerte en el amor: mi primer novio me dejó por otra chica, y hasta he tenido una temporada en la que solo usaba a los hombres para divertirme. Me acostaba una y otra vez con algunos de mis amigos. Gonzalo era uno de ellos, hasta que me dijo que sentía algo más por mí y empezamos una relación seria.
¿Recuerdas el día en el que nos conocimos? Llevabas un vestido rojo precioso y me caíste bien nada más empezar a hablar. Nos hicimos grandes amigas en pocos días.
El momento en el que me dijiste que eres genderfluid y que te gustan las mujeres… No sé si fue por esa confesión, por tu carácter o por las dos cosas que, sin planearlo (porque estas cosas no se planean), me empecé a enamorar de ti cuando ya me había prometido con Gonzalo.
No podía aceptarlo. Desde pequeña me habían dicho que lo que estaba bien era casarte con alguien del sexo opuesto y tener hijos. La vieja historia de siempre. No obstante, seguía viéndote y aprendí que lo que realmente cuenta es ser libre y feliz. Pero ¿cómo iba a romper mi relación con Gonzalo?
Entonces fue cuando te me declaraste y yo salí corriendo de la heladería por miedo. No sabía qué hacer con mi vida. Tú me gustabas pero también quería estar con mi novio. Te preocupabas por llamarme y mandarme mensajes para tranquilizarme, para decirme que nunca me ibas a obligar a hacer nada que yo no quisiera, mientras que Gonzalo se alejaba cada vez más de mí. Y entonces, el día en que me mandaste esa carta de amor tan hermosa, tomé la decisión más importante: quedar con los dos a la vez como si fuésemos una pareja normal que sale con una amiga. Pero sabía que no lo éramos en absoluto.
Todavía no había confesado que te quería a ti cuando apareció Melody, la mejor amiga de mi hermana Tania (la cual, para gusto de mis padres, está felizmente casada), y empezó a acusarlo de ponerle los cuernos… conmigo. Sí, seguro que recuerdas cómo exploté en cuanto oí cómo había estado jugando a dos bandas. Mientras tanto, Melody me llamaba puta, y zorra… Y fue así como te dio un arrebato y me defendiste de una manera que jamás olvidaré: dijiste delante de todos que yo era el mayor regalo que te había hecho la vida… Delante de todos, Dana, con dos cojones… Y yo necesito responderte aquí y ahora: tú también eres lo mejor que he tenido nunca, y quiero que se entere todo el mundo.
Seguramente en este punto de la carta estés a punto de romper a llorar; no lo hagas todavía. Espera a leer la posdata.
Te prometo que quiero pasar el resto de mi vida aprendiendo a cocinar a tu lado y comiéndome todas mis bazofias mientras tú te ríes de mí.
Te amo,
                    Paula


Pd.: Ahora viene la mejor parte… Dana Miranda García, ¿quieres casarte conmigo?



     Entre las lágrimas y las carcajadas, Dana miró a Paula y dejó que le colocase un impresionante anillo sabiendo que ya no importaba nada. Solo esperaba que Mari Carmen y Luis aprendiesen a comprender cuánto quería a su hija y a respetarla como el ser humano valioso que era. Estaba segura que así sería y que sabrían conservar su amor por el resto de sus vidas sin que las venciesen los obstáculos de su camino como una sola.

Océano I

Deixácheste levar
Polos anacos das caricias perdidas
E chegas ao lago divino
No que o da pipa te recolle coa súa barca
Tes que pagarlle a viaxe cunha rosa acendida

This
      world
               is
                  on
                        fire

Levando áncoras!
Arrincando motores!
As estrelas, sempre as estrelas, míranvos con morriña desde o fondo do mar
Dous guerreiros ao timón! Ata as sereas son vosas
E non hai ronseis que sirvan a carón do filo de ambas as almas
[...]

E agora, tomas un respiro e miras abaixo
Sabes que tes o sol facendo piruetas con dous puñais
Un, cravado na proa
Outro disposto a volverse chuvia

E os tritóns choran sal mentres vos afastades
E as súas dez doces bágoas tórnanse mil remolinos de cor
E son as estrelas as que augurian o voso destino egoísta
Dieci, nuove, otto, sette
E narraredes épicas fazañas voando sobre terra firme
Sei, cinque, quattro, tre
El da unha calada fugaz a súa pipa; ti vas armada co teu pícaro sorriso
Due
Dous guerreiros ao timón!
Uno
Derradeira mirada cara atrás...

                              It's the final countdown!

2009

Eles sinálante co dedo
Envelenan a túa beleza de ferro
Bágoas máis grandes que os deuses do Olimpo
Olímpico medo, ese único recurso de dar un grito sen berro

                           Sangue nos beizos
                           Gretas no espello
                           Espellos sen alma
Só marcas de beizos                      no filo da espada

‒Non toquedes nada! Ten toneladas de graxa contaminada!
Ou será que non cabe tanta fermosura nesa talla?
A sociedade, tremenda besta!
E a humanidade, chorando a morte dunha estrela
Estrela tallada en cor esmeralda

Mais xa marchou a esperanza...
Porque eles sinálante co dedo
A ritmo de reggaetón as súas almas con mancha
Almas sen espello onde mirarse
Onde ver toneladas de escuridade contaminada

Porca miseria!
E a espada se detén sobre a cabeza do reo
Recurso único!, lanzar ao abismo un grito sen berro.

¿Adónde se va la respuesta?

Mis huellas sobre el viejo puente lo han hecho derrumbar
Caen al río trozos de mañanas interminables que ahora un siglo han cumplido
¿Dónde vivirán ahora esos amaneceres sin terminar?
 
El mirar añil de nuestros primeros días han cegado la percepción de la luna dividida
Viajo mientras el vapor de mi tren bloquea la atmósfera
Se respira el dióxido de carbono de la pasión extinguida
¿Dónde morirá ahora la euforia de esas fotos en blanco y negro?
                                        Aunque solo aparecen sonrisas vacías...
                             
¿Adónde se va la respuesta?
De las plegarias del viento...
De los sonidos sinceros
      de los labios morados que yo quiero
¿Cuándo soplará el aliento?
De tus entrañas de hielo
Sobre mi húmedo cabello
                      ¿Cuándo bajarás del cielo?
                      ¿Cuándo entrarás en mi juego?

Ayer recibí un ramo de espinas
El puente no se puede arreglar
Porque su pelo rubio ya no se ve más al otro lado
             El río ya no desemboca
             Se han llevado el océano
             Fue aspirado por la Muerte
             Y la Vida no la entiendo
             Porque me habla con señales
             De un idioma extranjero
             Quizás del lejano Oriente
             Quizás solo existente en los años venideros

¿Adónde se va la respuesta?


De mis ruegos en el cementerio
Le he rezado a la Muerte
Para cambiar nuestra suerte
Mis fotos en blanco y negro
Se han teñido de misterios
Las sonrisas vacías se han llenado
De tus besos en invierno

¿Adónde se va la respuesta?
¿Cuándo bajarás del cielo?
Para ayudarme a cruzar el río
Porque Caronte se ha ido

Y ya no quedan monedas
Para pagar a este viejo
¿Adónde se va la respuesta?
La devoró Cancerbero...
                ¿Cuándo entrarás en mi juego?

No os perdáis...

F.E.M.M.E.

Denme una sola razón para olvidarme de escalar la montaña más alta del firmamento al que estoy destinada. Díganme que me ven sucia, que qui...

Los más leídos: