Caendo lentamente neste salgado alquitrán que deixa escuma de herba pálida
Batendo as ás nesta varita
partida en trece, mala fortuna...
Mirando con luces estrelecidas aos ollos da sinrazón, e ficando sós nesta
carabela de plástico que un día foron as miñas unllas [...]
Deixei a beleza no lóstrego
que agora manda sobre o mencer; mais, que importa?
Eu serei a enviada de Proserpina a roubar a divindade de Afrodita; eu serei
un eclipse en cativerio, a miña eléctrica boca cala por min
Vinte grises mariñeiros máis eu
A punto de naufragar nun ceo de pedra
Eu serei rescatada polas fauces do demo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario